Η αποκριά είναι συνήθως στην αρχή της άνοιξης, τότε που η γη «ξυπνάει» από τον χειμώνα και αρχίζει να καρποφορεί και να βλασταίνει, τουλάχιστον έτσι συνέβαινε τα παλιά χρόνια. Οι μεταμφιέσεις και οι άσεμνες παραστάσεις, ο χορός και τα κτυπήματα της γης με τα πόδια, όπως και στις αρχαίες διονυσιακές γιορτές έχουν σαν στόχο ακριβώς αυτήν την καρποφορία της γης. Ακόμη το φαγοπότι και η καλοπέραση, είναι ομοιοπαθητικές προσπάθειες που θα συμβάλλουν σ’ αυτό.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, των Ψυχοσάββατων κατά την διάρκεια της Αποκριάς, όπου σύμφωνα με παγανιστικά έθιμα, θυμούνται τους νεκρούς για να τους εξευμενίσουν και να βοηθήσουν να καρπίσει η γη.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό της αποκριάς είναι το γαϊτανάκι, ένα παραδοσιακό παιχνίδι, που αποτελείται από ένα ψηλό στύλο, που έχει μακριές χρωματιστές κορδέλες, όπου αγόρια και κορίτσια γυρίζουν χορεύοντας γύρω-γύρω.
Πιθανώς ο κυκλικός αυτός χορός με τις εναλλαγές μάλιστα των χρωματιστών λωρίδων, να συμβολίζει τον κύκλο της ζωής, χειμώνας-άνοιξη, ζωή-θάνατος. Ακόμα ένα γνώρισμα, οι φωτιές που ανάβουν στα τρίστρατα σταυροδρόμια το βράδυ της τελευταίας αποκριάς ή το βράδυ της «τρανής αποκριάς» για να κάψουν τον καρνάβαλο. Πιθανώς και η ονομασία τριώδιο να προήλθε από αυτό, τρεις οδοί. Άλλο ένα έθιμο είναι οι «γάμοι» όπως ο βλάχικος στην Θήβα ή του Κουτρούλη στην Μεθώνη και σε άλλα μέρη της πατρίδας μας, με την νύφη να παριστάνεται από άνδρα, το προξενιό, τα προικιά, το γλέντι του γάμου, με τα σκωπτικά πειράγματα και την σατυρική αθυροστομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου