Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη…

Η καρδιά χτυπά δυνατά έτοιμη να σπάσει, οι παλάμες ιδρωμένες, το στομάχι σφιγμένο, το αίμα σε αγώνα δρόμου στις φλέβες, η αναπνοή κοφτή και γρήγορη, τα μάτια αστράφτουν, τα πόδια λύνονται, ο ιδρώτας αναβλύζει από όλο το σώμα, η φωνή τρεμάμενη, χάνεται, όλο το είναι, έτοιμο να εκραγεί σαν πυροτέχνημα. Νομίζετε ότι κάτι κακό συμβαίνει;

Κάνετε λάθος, πρόκειται απλά για τα συμπτώματα του έρωτα που προκαλούν ένα αληθινό σεισμό στο σώμα και την ψυχή. Τόνοι μελανιού, εκατομμύρια μέτρα χαρτιού, αναλύσεις επί αναλύσεων κι όμως ο έρωτας παραμένει δυνατός, μαγικός, ζωογόνος, υπέροχος, αλλά και αδιευκρίνιστος. Για τους γιατρούς είναι χημική αντίδραση, για τους ψυχολόγους συναισθηματική εξάρτηση, για τους ρομαντικούς σερενάτα στο σεληνόφως, για τους ποιητές μούσα, για τους μουσικούς έμπνευση, για τους ευσεβείς επουράνια χαρά, για τους ζωγράφους έκρηξη χρωμάτων, για τους γλύπτες σμίλεμα ψυχής, για τους ρεαλιστές μαρτύριο της κόλασης, για τους μοντέρνους κοινωνική δικτύωση, για τους ανθοπώλες Άγιος Βαλεντίνος και για όλους εμάς τους καθημερινούς ανθρώπους απλά, έρωτας.

Είναι όμως ανώφελο να μιλάμε γι’ αγάπη, γιατί η αγάπη έχει την δική της γλώσσα και μιλάει μόνη της σε μια γλώσσα παγκόσμια που δεν εκφράζεται με λέξεις, αλλά με συναίσθημα. Ας κάνουμε ένα ταξίδι στην ιστορία με τα φτερά του έρωτα. Ο ζηλιάρικος έρωτας του Δία και της Ήρας, ο υποχθόνιος του Πλούτωνα (Άδη) και της Περσεφόνης, ο πιστός της Πηνελόπης και του Οδυσσέα, ο τρωικός του Πάρη και της Ελένης, ο αρχαιοελληνικός του Περικλή και της Ασπασίας, ο  Βυζαντινός του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας, ο ποιητικός του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας, ο τραγικός του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, ο ασπρόμαυρος του Οθέλλου και της Δεισδαιμόνας, ο ιστορικός του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας, ο παραμυθένιος της Πεντάμορφης και του Τέρατος…και πάει ερωτοτροπώντας.