Κι η φύσις ηύρε την
καλή και τη γλυκιά της ώρα,
Και μεσ’ στην σκιά
που φούντωσε και κλει δροσιές
και μόσχους ανάκουστος
κηλαηδισμός και λιποθυμισμένος…»
Έργα του:
«Ξανθούλα», «Ο θάνατος της ορφανής», «Ευρυκόμη», «Η σκιά του Ομήρου», «Η φαρμακωμένη», «Εις
Μοναχήν», «Ερωφίλη», «Ο Κρητικός», «Επίγραμμα των Ψαρών», «Τον Πορφύρα», «Εις
Μάρκον Μπότσαρη». Με την υπόκρουση από τους κανονιοβολισμούς στο Μεσολόγγι,
έχοντας κλείσει «στο ιερό βήμα της ψυχής του» την Ελλάδα οραματίζεται την Θεά
με το τρομερό σπαθί και συνθέτει τον «Ύμνο εις την Ελευθερία», που
μελοποιημένος από τον μουσουργό Ν. Μάντζαρο, γίνεται αργότερα ο εθνικός μας
ύμνος και τέλος η μεγάλη του σύνθεση «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», ο ύμνος των
αγωνιστών του Μεσολογγίου. Όσο κι αν έμεινε αποσπασματικό αποτελεί την πιο
τέλεια ποιητική σύνθεση του, που ξαφνιάζει με την εξαίσια λάμψη του, το πυκνό
του ύφος και τα υψηλά του νοήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου