1940: «Έφυγε» ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου

«Στης γειτονιάς της φτωχικής

γυρίζει ο νους μου τα στενά, 

τα λυπημένα δειλινά

στοχάζομαι της Κυριακής…»

Σημαντικό το λογοτεχνικό του έργο, με πολύπλευρη έκφραση, ποιητική, πεζογραφική, τεχνοκριτική, παιδαγωγική και γλωσσική. Τόσο στην ποίηση όσο και στον πεζό λόγο έχει ένα δικό του προσωπικό στυλ, που αποπνέει λυρισμό, κομψότητα και ευαισθησία. Τα ποιήματά του, «Πολεμικά τραγούδια», «Χελιδόνια», «Θεία δώρα», «Ο παπαγάλος», μερικά από τα οποία μελοποιήθηκαν, όπως ο «Γεροβοσκός», «Ο πεύκος», «Η Μαριγώ» αποτελούν υποδείγματα ομορφιάς και ύμνων στην φύση. Παράλληλα με την ποίηση γράφει και  διηγήματα, που εμπεριέχονται σε τρεις τόμους: «Διηγήματα», «Βυζαντινός όρθρος» και «Θυσία», Πεζά: «Πεζοί ρυθμοί», «Τα ψηλά βουνά». Έγραψε επίσης ταξιδιωτικές εντυπώσεις «Το Άγιο Όρος» κι ένα θεατρικό έργο «Ο όρκος του πεθαμένου». Εξέχουσα θέση στο έργο του κατέχει το αναγνωστικό του με τίτλο «Τα ψηλά βουνά», που αποτελεί υπόδειγμα γλωσσικής ομορφιάς και λυρισμού, στον τομέα του σχολικού βιβλίου. Το 1938 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών