Παγκόσμια ημέρα θεάτρου

Ετυμολογικά η λέξη θέατρο προέρχεται από το αρχαίο ρήμα θεώμαι που σημαίνει βλέπω.

Επεκτείνοντας την έννοια θέατρο, εννοούμε το χώρο στον οποίο διεξάγεται μια θεατρική παράσταση, αλλά και στον λόγο, την μουσική και το χορό που απορρέει από μια θεατρική παράσταση. Η εξέλιξη του θεάτρου σαν χώρου, συνδέεται στενά με την πορεία της θεατρικής λογοτεχνίας. Πατέρας του θεάτρου στην αρχαία Ελλάδα θεωρείται ο διθύραμβος, ένα χορικό τραγούδι αφιερωμένο στον Διόνυσο, που το έψαλαν γύρω από τον βωμό του θεού, χορευτές μεταμφιεσμένοι σε Σατύρους. Τον 6ο αιώνα ο Θέσπις έβαλε ξέχωρα από τον χορό, ένα πρόσωπο που παρίστανε τον Διόνυσο, λεγόταν υποκριτής και μιλώντας με τον κορυφαίο του χορού διηγόταν τα παθήματά του. Ο Αισχύλος πρόσθεσε δεύτερο και ο Σοφοκλής τρίτο υποκριτή. Το αρχαίο ελληνικό θέατρο παρουσιαζόταν σε τρεις μορφές, τραγωδία, κωμωδία και σατυρικό δράμα. Όλοι οι ρόλοι ακόμα και οι γυναικείοι παίζονταν από άνδρες.Στα ρωμαϊκά χρόνια το θέατρο αλλάζει μορφή και περιεχόμενο, ενώ μεταφέρεται στις αρένες και τα αμφιθέατρα. Με την επικράτηση του χριστιανισμού, το θέατρο αναλαμβάνει θρησκευτικό και κοινωνικό ρόλο, αντλώντας θέματα από την Αγία Γραφή, όπου αναπαρίστανται τα μυστήρια. Οι παραστάσεις ήταν υπαίθριες, με εξέδρες που συνήθως στήνονταν μπροστά σε ναούς. Τον 15ο μέχρι και 20ο αιώνα στην Ευρώπη, το θέατρο επηρεάστηκε και διαμορφώθηκε από τους θεατρικούς δημιουργούς του και συγγραφείς, αγγλικό (Σαίξπηρ), ισπανικό (Λόπε ντε Βέγκα), γαλλικό (Ρακίνας), ιταλικό (Μολιέρος), γερμανικό (Γκαίτε), Σκανδιναβία (Ίψεν, Στρίντμπεργκ), Ρωσία (Τσέχωφ).  Άλλα είδη θεάτρου: Όπερα (Μελόδραμα), Επιθεώρηση (Μιούζικαλ), Καμπαρέ, γιαπωνέζικο θέατρο (Καμπούκι), Θέατρο Μαριονετών, Θέατρο Σκιών.