Ροκάρουμε;

Η ρόκα το χορταρικό με την χαρακτηριστική πιπεράτη έως πικρή γεύση, είναι αυτοφυές φυτό στις μεσογειακές χώρες και γνωστό από τα αρχαία ακόμη χρόνια. Εύζωμον την ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες και μάλιστα, όπως αναφέρει ο Διοσκουρίδης της απέδιδαν και ιδιότητες αφροδισιακές.

Οι Ρωμαίοι προχωρούσαν ακόμη πιο πολύ, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ την είχαν περίπου σαν μαγικό φίλτρο. Αν και ποτέ δεν την ξεχάσαμε στην χώρα μας, τουλάχιστον ως άγρια, τα τελευταία χρόνια μας προέκυψε ως γκουρμέ σαλάτα με παρμεζάνα εξ Ιταλίας. Όμως η ρόκα ως σαλάτα «παντρεύεται» εξαίσια και με ακραιφνώς ελληνικά προϊόντα, όπως φέτα, ελιές, παξιμάδια, φασόλια. Ακόμα μαγειρεμένη με ζυμαρικά, κρεατικά, πατάτες, όσπρια (γίγαντες, μαυρομάτικα) αναδεικνύεται σε τοπική σπεσιαλιτέ διαφόρων περιοχών της χώρας μας, όπως της Θεσσαλίας. Μπορούμε να την βρούμε όλο τον χρόνο, όμως τον χειμώνα, η γεύση της είναι πιο έντονη και διατηρείται φρέσκια για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, το καλοκαίρι μαραίνεται γρήγορα. Μπορούμε να την σπείρουμε ακόμα και σε γλάστρα, από την αρχή της άνοιξης και μέχρι τα μέσα του φθινοπώρου, για να την έχουμε πάντα φρέσκια στο τραπέζι μας. Το καλοκαίρι θέλει σκιά και συχνό πότισμα. Είναι καλύτερα να την κόβετε με το χέρι παρά με το μαχαίρι γιατί όταν έρχεται σε επαφή με το μέταλλο  πικρίζει περισσότερο.