Λορέντζος Μαβίλης

Γεννήθηκε το 1860 στην Ιθάκη. Πολύ νέος ασχολήθηκε με την ποίηση και καλλιέργησε το λυρικό σονέτο. Η τεχνική του Μαβίλη είναι άμεμπτη, οι στίχοι του αρμονικοί και πλούσιοι σε εικόνες. Τα ποιήματά του διαπνέονται από κάποια μελαγχολία και απαισιοδοξία, είναι όμως γεμάτα φως και λαμπράδα, όταν εξυμνούν την Ελλάδα και τις φυσικές της καλλονές. Από τα ποιήματά του πασίγνωστα είναι τα σονέτα «Λήθη», «Ελιά», «Πατρίδα», «Ευθανασία», «Μνήμη», «Καλλιπάτειρα» κ ά. Ήταν ακόμα ικανός συνθέτης σκακιστικών προβλημάτων και πήρε μέρος σε πολλά τουρνουά σκακιού αποκτώντας διεθνή φήμη. Η εμφάνισή του στα ελληνικά γράμματα συμπίπτει με τις ουσιώδεις κοινωνικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις στην νεότερη Ελλάδα, που τον επηρεάζουν τόσο στο ποιητικό του έργο, αφιερώνοντας το στην εξύμνηση της Ελλάδας, που την συνδέει άρρηκτα με την έννοια της ελευθερίας, όσο και στην προσωπική του ζωή. Φύση ορμητική και ενθουσιώδης, αποδεικνύοντας έμπρακτα την αγάπη του για την πατρίδα, συμμετείχε σε πολεμικές συρράξεις, όπου και έπεσε μαχόμενος το 1912.

Αποσπάσματα από ποιήματά του:

«Πατρίδα σαν τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δεν λάμπει.
Α! πως στο φως σου λαχταρούν οι θάλασσες και οι κάμποι…»(Πατρίδα)

«Το πνεύμα παραδόθηκε στην ύλη
φτωχή σοδειά οι στίχοι κι εφέτο.
Μαράθηκε στους κάμπους τ’ ασφοδίλι.
που τ’ κοβα να πλέξω ένα σονέτο…»  (Μνήμη)

«Αρχόντισσα Ροδίτισσα πώς μπήκες;
Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία εδώθε.
-Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα, τρία αδέλφια, γιο, πατέρα Ολυμπιονίκη…» (Καλλιπάτειρα)

«Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε την πίκρα της ζωής.
Όντας βυθίσει ο ήλιος και το σούρουπο ακολουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και αν ‘ναι…» (Λήθη)

 «Στην κουφάλα σου εφώλιασε μελίσσι,
γέρικη ελιά που γέρνεις
με την λίγη πρασινάδα που ακόμα σε τυλίγει…» (Ελιά)