Στέλιος Καζαντζίδης

«Υπάρχω

στη χαρά σου και στη λύπη

η μορφή μου δεν θα σου λείπει

κι ούτε πρόκειται ποτέ να ξεχαστώ…»

Στις 14 Σεπτεμβρίου 2001 «έφυγε», ο μεγάλος μας λαϊκός βάρδος.

Η απουσία του γίνεται ολοένα και πιο αισθητή. Τα τραγούδια του όμως που ερμήνευσε μ’ αυτόν τον μοναδικό και απαράμιλλο τρόπο, έμειναν να μας συντροφεύουν πάντα, βάλσαμο και παρηγοριά στην ψυχή και στην καρδιά μας. Ο Καζαντζίδης θα γίνει η γέφυρα από το ρεμπέτικο στο λαϊκό, η φωνή του θα είναι ο ιδανικός εκφραστής του καημού, του πόνου, της φτώχιας, του έρωτα, αλλά και της ελπίδας και των ονείρων ενός ολόκληρου λαού. Ποτέ κανένας άλλος καλλιτέχνης δεν ταυτίστηκε σε τέτοιο βαθμό με τα προβλήματα και τις ανάγκες των απλών ανθρώπων. «Βράδιασε μες το Γεντί Κουλέ», «Βαλίτσες», «Θλιμμένο δειλινό», «Πέφτουν τα φύλλα απ’ τα κλαδιά», «Το τελευταίο βράδυ μου», «Μαντουμπάλα», «Είσαι η ζωή μου» «Έξω απ’ άδικο», «Είδα κι έπαθα κυρά μου», «Όση γλύκα έχουνε τα χείλη σου», «Το δικό μου πάπλωμα», «Απόψε φίλα με», «Έξω ντέρτια και καημοί», «Πάρε τ’ αχνάρια μου», «Στην καλύβα την δική μου», «Θεσσαλονίκη», «Άσπρο πουκάμισο», «Έρχονται χρόνια δύσκολα», «Ποντιακά», «Ο γυάλινος κόσμος», «Πάψε να ρωτάς», «Γυρίζω απ’ την νύχτα» κ ά