Βίκυ Μοσχολιού

«Πέρα από την θάλασσα» και μέσα στις καρδιές μας
Πάνε δέκα χρόνια που έφυγε από κοντά μας, η μεγάλη μας λαϊκή τραγουδίστρια, σε ηλικία μόλις 62 χρόνων. Δέκα χρόνια ορφάνιας για το ελληνικό τραγούδι, που σημάδεψε με την φωνή της τα τελευταία σαράντα χρόνια.

«...Του ήλιου σβήστηκε το φως χάθηκε το φεγγάρι...»

Γεννήθηκε στο Μεταξουργείο το1943. Κάνει τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι, στο πλευρό του Γρ. Μπιθικώτση και της Δούκισσας. Το άστρο της αρχίζει να ανατέλλει, και δισκογραφικά, με το τραγούδι «Χάθηκε το φεγγάρι» του Στ. Ξαρχάκου, από την ταινία «Λόλα». Από το ’64 έως το ’68, δουλεύει με τον Ζαμπέτα σε νυχτερινά μαγαζιά, γνωρίζοντας μαζί του πολύ μεγάλη αποδοχή από το κοινό. Τα περισσότερα από τα τραγούδια της συνεργασίας τους θα «περάσουν» και στην μεγάλη οθόνη, ενώ παράλληλα συνεχίζει να λέει τραγούδια του Σ. Ξαρχάκου και του Α. Καλδάρα. «Ξημερώματα», «Γιατί με πρόδωσες», «Πάρε τον δρόμο τον παλιό», «Δειλινά» κ ά.
 «...Λευτέρη, Λευτέρη, Λευτέρη σ’ έχω σταμπάρει στο παλιό μου το τεφτέρι…»

Ακολουθούν οι εμφανίσεις της με τον Στ.. Κόκοτα, τον Γρ.. Μπιθικότση και τον Γ. Καλατζή, με τον πρωτοεμφανιζόμενο Γ Πάριο και τέλος με τον Στ. Διονυσίου. Το ‘66 συνεργάζεται με τον Μίκη Θεοδωράκη στον κύκλο τραγουδιών «Έξι φεγγάρια της θάλασσας», που θα κυκλοφορήσει τελικά το 1967 με τίτλο «Θαλασσινά Φεγγάρια».
 «…Κι είπαμε μαζί το σ’ αγαπώ πιάσε κόκκινο, για να μην μαλώνουμε τα δυο …»

Από τον πρώτο της μεγάλο δίσκο και μοναδικό με τον Γ. Ζαμπέτα τις «Περιπέτειες», το 1970, κάνει επιτυχία τον «Αλήτη», αγαπημένο της τραγούδι, που θα φροντίζει πάντα να το συμπεριλαμβάνει σε κάθε εμφάνισή της.
 «...Αλήτη, δίχως αγάπη, δίχως μάνα και δίχως σπίτι αλήτη, φτωχό σπουργίτι...»

Την περίοδο ‘72-74 συνεργάζεται με τον Δ. Μούτση και τον Αν. Καλογιάννη σε τραγούδια από τον «Συνοικισμό Α» Το 1977 η συνεργασία της με τον Γ. Μαρκόπουλο θα μας δώσει τα άλμπουμ «Θεσσαλικός Κύκλος» και «Μετανάστες» και με τον Στ. Ξαρχάκο το «Νυν και αεί».
...Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, καραβάκια στο ταξίδι, δε με παίρνετε, καλέ;

Το 1974 συμμετέχει στο «Λεύκωμα» του Γ. Χατζηνάσιου, το οποίο μοιράζεται ερμηνευτικά με την Δ. Γαλάνη. Ακολουθεί το 1977 ο δίσκος «Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό», από όπου ξεχώρισαν τα «Άνθρωποι μονάχοι», «Ναύτης βγήκε στην στεριά», «Μαρκίζα», «Ώρα αναχωρήσεως» κ ά. Επόμενος μεγάλος σταθμός, καθώς ξεκινάει η δεκαετία του ’80, τα «Αρχοντορεμπέτικα», που θα την φέρουν στην σκηνή του θεάτρου να τραγουδά το «Τραμ το τελευταίο» σε επιθεώρηση.
…Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ μέτρο δεν έχει η αγάπη
είναι απ’ τον ήλιο πιο ψηλά και δεν τη φτάνει μάτι...

Την επόμενη χρονιά ακολουθεί ένα. ριζοσπαστικό βήμα, ο δίσκος «Σκουριασμένα χείλη», σε μουσική του Στ. Κραουνάκη, με τον οποίο  θα ξανασυναντηθεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στους δίσκους «Εφημερία» και «Καινούριο πράγμα». Ο τελευταίος της δίσκος «Βραδινό σινιάλο», είναι σειρά τραγουδιών που γράφτηκαν ειδικά για κείνη από τον Δ. Παπαδημητρίου, Π. Θαλασσινό, Γ. Σπυρόπουλο-Μπαχ, Λ. Μαχαιρίτσα, Μ. Κουμπιό, Μ. Λυδάκη και Δ. Γαλάνη και θα ηχογραφηθεί ενώ η άνιση μάχη με τον καρκίνο έχει αρχίσει. Θαρραλέα ως το τέλος, δημοσιοποιεί το πρόβλημά της αντλώντας δύναμη από την αγάπη του κόσμου. Δίνει μάχη με τον καρκίνο για δυο χρόνια με θάρρος δύναμη και αξιοπρέπεια. Θα την νικήσει στις 11 το πρωί στις 16 Αυγούστου του 2005.
...Τα τρένα που φύγανε αγάπες μας πήρανε…

Συντάκτης: Χάρης Κόντος