Γεννήθηκε το 1896 στην Τρίπολη. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ξεκίνησε
να ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου, η έλλειψη όμως πελατείας τον έκανε να
στραφεί στο δημόσιο, όπου διορίστηκε στην Νομαρχία Αττικής. Εκεί συνδέθηκε με
την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, η οποία εργαζόταν στην ίδια υπηρεσία. Η απόσπασή
του αρχικά στην Πάτρα και μετά στην Πρέβεζα και η μοναχικότητα της επαρχιακής
ζωής επιδρούν αρνητικά επάνω του οδηγώντας τον στην μελαγχολία και τελικά στην
αυτοκτονία. Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές: «Ο πόνος των ανθρώπων και των
πραγμάτων» (1919), «Νηπενθή» (1921) και «Ελεγεία και σάτιρες» (1921). Τα
ποιήματά του, έχουν μια ιδιοτυπία και στην μορφή και στην γλώσσα, όπου καθρεπτίζεται ένας βαθύτατος ανθρώπινος
πόνος. Έγραψε ακόμα και πεζά «Το
καύκαλο», «Ονειροπόλος», «Φυγή»
«Ο κήπος της αχαριστίας», «Η
τελευταία» κ ά, ενώ σημαντικό είναι και το μεταφραστικό του έργο.
Απόσπασμα από το ποίημα «Άνοιξη»
Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά το ανθοχαμόγελό της
στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση της νιότης
σαλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου