Τσικνοπέμπτη

Είναι η Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδος του Τριωδίου

και είναι μια μέρα διασκέδασης, όπου παραδοσιακά τρώμε πολύ κρέας,

κατά κάποιο τρόπο προετοιμαζόμενοι για την μεγάλη νηστεία του Πάσχα.

Ο εορτασμός αυτής της ημέρας είναι ένα έθιμο που δεν γνωρίζουμε από πού προέρχεται, με βασικό του όμως χαρακτηριστικό το «τσίκνισμα» του κρέατος στα κάρβουνα, από όπου και το όνομα της ημέρας. Πιθανόν, για την ορθόδοξη παράδοση, οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι σημαντικές, οπότε η Πέμπτη είναι η καταλληλότερη μέρα για φαγοπότι και κραιπάλη. Τα παλαιότερα χρόνια, μια εβδομάδα πριν την Τσικνοπέμπτη, ξεκινούσε η διαδικασία της σφαγής των χοιρινών, τα χοιροσφάγια. Γι’ αυτό και η εβδομάδα ονομαζόταν «σφαγαριά». Την Tσικνοπέμπτη ήταν η ημέρα που ετοίμαζαν το παστό, διαδικασία γιορταστική με λιχουδιές, που σε πρώτη θέση ήταν το «τσίκνισμα» του χοιρινού, σε τσιγαρίδες, καγιανάδες κλπ. Στα διάφορα μέρη της Ελλάδος έχουν και ιδιαίτερα έθιμα, γι’ αυτήν την ημέρα. Στην Πάτρα στον γενικότερο εορτασμό της αποκριάς, την Τσικνοπέμπτη αναβιώνει το έθιμο της Κουλουρούς, όπου η Γιαννούλα η κουλουρού ντυμένη νύφη πηγαίνει στο λιμάνι, να συναντήσει τον ναύαρχο Νέλσωνα, με τον οποίο νομίζει ότι είναι ερωτευμένη και με την συνοδεία των Πατρινών να γελούν με τα καμώματά της.
Στην Κέρκυρα, τελούνται τα «κορφιάτικα» ή «πετεγολέτσα», όπου οι γυναίκες βγαίνουν στα καντούνια κουτσομπολεύοντας στην ντοπιολαλιά τους.
Στην Κομοτινή καψαλίζουν την κότα που τρώνε την Κυριακή των Απόκρεω, ενώ στις Σέρρες ανάβουν μεγάλες φωτιές στις αλάνες όπου ψήσουν κρέατα, χορεύουν, γλεντούν και πηδάνε τις αναμμένες φωτιές κάνοντας σκωπτικά πειράγματα.